Kwetsbaarheid wordt nog altijd gezien als een bepaald soort zwakte binnen veel organisaties. En dat is zo jammer, want ik heb zelf ervaren hoe krachtig en verbindend het kan zijn als je je kwetsbaar durft op te stellen.
Bijvoorbeeld toen een aantal jaren geleden mijn relatie werd verbroken. Toen ik dit deelde met mijn collega’s, merkte ik hoe ze me wilden troosten en er voor me wilden zijn. En dit was niet het enige moment waarop ik dit ervoer. Onlangs, toen ik ziek was, werd ik opnieuw omringd door lieve mensen die er voor me waren en me steunden. Het gaf me echt het gevoel dat ik er niet alleen voor stond.
Tonen van kwetsbaarheid
Het is dus opvallend dat dit soort openheid en steun in een werkomgeving nog niet altijd als vanzelfsprekend wordt gezien. Het lijkt soms nog een taboe om je kwetsbaarheid te tonen.
En dat is zo ontzettend jammer, want ik geloof erin dat als we meer met elkaar delen en ons kwetsbaar durven op te stellen, we juist sterker worden als individuen en als team. Juist wanneer je iets deelt en jezelf kwetsbaar opstelt, ontstaat er een sterke verbinding tussen mensen. Dat hoeft niet altijd om grote dingen te gaan zoals een scheiding, overlijden of ziekte. Het kan ook gewoon gaan om iets wat je ingewikkeld vindt.
Want zodra je kwetsbaar durft te zijn, durven anderen dat ook te doen. Het is alsof je een brug bouwt die anderen uitnodigt om ook hun verhalen en gevoelens te delen.
Vergelijkbare ervaringen
Op het moment dat ik iets deel, kreeg ik vaak terug “Oh, ik heb hetzelfde meegemaakt!”. We kennen uiteindelijk allemaal wel mensen die vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Ik zeg niet dat je altijd staat te springen om het verhaal van een ander te horen, maar op het moment dat je zelf met iets worstelt, is het fijn om je te beseffen dat je niet de enige bent die hiermee te maken heeft, en dat het normaal en menselijk is dat je hiermee worstelt.
Ik ben ervan overtuigd dat als we meer met elkaar dit soort dingen gaan delen, dat het dus ook niet meer zo spannend is om die kwetsbaarheid te laten zien. Omdat het dan normaal geworden is
Alles is projectie
Wat wel vaak binnen een organisatie gebeurt, is dat mensen hun frustraties delen. Die frustraties gaan vaak over anderen, over wat iemand anders allemaal niet goed doet.
Maar wat ik dan minder zie, is dat mensen naar zichzelf kijken, dat zelfreflecterende vermogen. En ook dat vind ik echt zonde, want uiteindelijk is alles een projectie. Het is waar jíj je aan stoort, waar jíj je aan ergert, waar jíj verdrietig van wordt. Het gaat meestal helemaal niet over de ander. Het is juist zo dat wanneer jij je ergert aan anderen, het vaak iets is wat je eigenlijk bij jezelf projecteert. En ik zou het echt geweldig vinden als mensen daar meer bewust van worden.
Bijvoorbeeld, ik ergerde me aan iemand die constant in vergaderingen alle ruimte innam, waardoor ik zelf nauwelijks aan het woord kwam. Maar op het moment dat ik dat mezelf realiseerde: “Hey, ik heb hier dus zelf ook iets te doen,” veranderde mijn perspectief. Ik besefte dat ik gewoon meer mijn eigen ruimte moest pakken en mijn eigen stem moest laten horen. Dus ik bereidde de vergadering goed voor en vervolgens liet ik horen wat ik ervan vond.
Daardoor hield de ander zich ook eerder stil, en dat is vaak wat er gebeurt. Vaak leggen we het probleem bij de ander neer en verwachten we dat zij veranderen. Maar als jij die ruimte pakt zie je ook dat het gedrag bij de ander gaat veranderen. Het heeft geen zin om constant tegen anderen te zeggen dat ze moeten veranderen. Het enige waar je werkelijk invloed op hebt, dat ben je gewoon zelf.
Uitnodiging
Ik zou je echt willen uitnodigen om dat ook veel meer te gaan doen. Hetzelfde geldt ook voor kwetsbaarheid. Deel niet je frustraties over een ander, maar vertel eens wat dat met jou doet, welk gevoel het jou geeft. Misschien voel je je niet gezien, alleen, of ondergewaardeerd. Op het moment dat je die gevoelens en gedachten gaat delen, dan kan er iets veranderen. Het is als een verschuiving in perspectief.
Ga eens een experiment met jezelf aan: waar erger jij je aan bij een ander? Waar komt dat vandaan? En wat heb je dan dus zelf te doen/leren?
Laat het me weten!
