Ik had onlangs een gesprek met een coach en dat ging over ego stukken. In dit geval over mijn eigen ego stukken. Best confronterend. Niet vanwege het feit dat ik ze heb, want ik realiseer me dat iedereen deze heeft. Maar het legde natuurlijk wel de vinger op de zere plek. Tegelijkertijd is het zo dat wanneer ik me ergens bewust van ben, ik er dan ook iets mee kan. Dus dat is het positieve.
Overlevingsmechanismen
Daar wil ik allereerst bij vertellen dat deze coach benoemde dat iedereen 6 egodelen heeft die een rol spelen in je gedrag. Het ene egodeel is daarbij nadrukkelijker aanwezig dan de andere. Deze egodelen zijn ontstaan in je vroege jeugd, van je geboorte tot aan je 5e levensjaar. Het waren op dat moment overlevingsmechanismen. Het zijn je beschermingsmechanismen. Dit staat los van hoe goed je ouders voor je waren of hoe fijn of akelig je jeugd was. Ik moet dus helaas ook constateren dat, hoe goed ik het ook probeer te doen met mijn zoon, hij ook deze overlevingsmechanismen heeft ontwikkeld. Wellicht is het wel zo dat ze er nog dieper ingeprint zijn wanneer het heel heftig was in je jeugd. Maar dat weet ik niet dus daar doe ik geen uitspraken over.
Bij mij waren er 2 egodelen die ongeveer even nadrukkelijk aanwezig waren. In mijn geval ging het over enerzijds het goed willen doen en anderzijds de beste willen zijn. Toen ik het in eerste instantie hoorde dacht ik “oh, maar die lijken erg op elkaar, dus dat aanpakken is makkelijk”. Maar het blijkt dus dat deze 2 elkaar nogal in de weg zitten.
Het goed willen doen
Het goed willen doen gaat namelijk over het gevoel van onzekerheid omdat iets nooit goed genoeg is. Dat ik het nooit goed genoeg doe. Dat ik nooit goed genoeg ben. Het is ook in relatie met een ander. Ik ben constant de ander, onbewust, aan het aftasten, kijken hoe het met de ander gaat, hoe die in zijn vel zit. Ik heb ook constant het idee dat ik hetgeen ik doe verder moet ontwikkelen, nog beter moet maken. Hiermee zoek ik naar zekerheid. En nogmaals, dit doe ik niet bewust.
Maar mijn focus ligt dus veelal bij de ander. Niet bij mezelf. Als een ander me vertelt dat ik het niet goed of niet goed genoeg doe, dan raakt me dat. Het zal waarschijnlijk iedereen raken, maar mij raakt het behoorlijk diep omdat het van vroeger uit een trigger heeft gevormd. Hoe meer ik leer om de waardering uit mezelf te halen. Hoe meer ik leer dat goed al goed genoeg is, hoe meer ik dit egodeel kan temperen, de kop in kan drukken. Rationeel gezien weet ik bijvoorbeeld dat het programma wat ik nu heb staan een heel sterk programma is, dat het echt veel mensen verder kan helpen in hun leiderschap. Toch zal ik de neiging hebben het steeds verder te blijven ontwikkelen.
Waarschijnlijk op het moment dat ik het nieuwe vervolgens verwerkt heb, voelt het voor mij nog steeds niet goed genoeg. Hier wil ik dus mee aan de slag, want het belemmert me. De tip die ik kreeg om hiermee om te gaan is om me heel bewust te focussen op mezelf. Dat ik ga genieten van alles wat ik voor mezelf gedaan heb. Dat ik dankbaar ben voor alles wat ik mezelf gegeven heb of wat ik bereikt heb.
Focus op mezelf
Dankbaarheid omdat ik een afspraak afgezegd heb, omdat ik er geen energie voor had. Of omdat ik mezelf een filmavond op de bank gegund heb. Genieten wanneer ik naar het bos ga en ik heel bewust kijk naar de bomen, de geuren opsnuif en de bladeren knisperend onder mijn voeten hoor, dat ik dan zo geniet van de natuur. Van dat ik in mijn eentje in de natuur ben. Ik kan ook trots zijn omdat ik een hele gave podcast heb opgenomen. Maar het grappige is dat wanneer ik de waardering van deze podcast opnemen zou halen uit hoe vaak jullie een positieve comment achterlaten of mijn podcasts gaan volgen, dan gaat het dus niet meer over mezelf, dan ben ik toch weer bezig met de ander. Het gaat dus echt over plezier halen uit het verhaal vertellen, uit het inspireren zonder reactie te verwachten.
Bezig zijn met anderen is sowieso over het algemeen een manier om niet aan jezelf te hoeven werken. Het is een excuus om niet naar binnen te hoeven kijken. Voor de meesten blijft dat spannend. Ook voor mij. Niets menselijks is mij vreemd.
De beste willen zijn
Dan heb ik dus ook een tweede egostuk, de beste willen zijn. Het gevoel wat hieronder hangt is dat ik behoorlijk zelfverzekerd ben, want ik denk ook dat ik in alles de beste kán zijn. Waar het ene egostuk dus gaat over mijn onzekerheid, gaat deze over mijn zelfvertrouwen. Het ene egostuk wil graag complimenten ontvangen terwijl het andere egostuk denkt “nee hoor niet nodig, ik weet al dat ik het goed doe”. En andersom gebeurt natuurlijk ook, dat het ene egostuk maakt dat ik me superieur voel en ga staan, en vervolgens het andere egostuk zegt “ja, wie denk je wel niet dat je bent.”
Polariteiten
Terwijl de coach met wie ik dus in gesprek was me dit terug gaf dacht ik “kak, ja dit klopt” en damn, wat is dat onhandig. Ik zie hier ook zo de polariteit van mijn masculiene en feminiene stuk in terug. Het ene gaat over mijn kwetsbaarheid, het andere gaat over zelfverzekerdheid.
Het mooie is dat iedereen natuurlijk polariteiten in zich heeft. Zeker wanneer het om masculien en feminien gaat. Iedereen heeft beide kanten in zich. Bij de ene persoon zijn de eigenschappen wat extremer zichtbaar dan bij de ander. Ik ben dus ook heel benieuwd of jij je eigen beschermingsmechanismen herkent. Welke polariteiten jij in je hebt. Laat het me weten via
