Ik zat laatst wat te mijmeren over de momenten dat je denkt “later als ik groot ben dan…” Als ik naar mezelf kijk of terugkijk op momenten dat ik dat had, dan kwam later toch altijd vrij snel. Op het moment dat je dat denkt, zit er een verlangen naar iets. Ik dacht bijvoorbeeld vroeg in mijn carrière al wel dat ik later als ik groot was, leidinggevende wilde worden. Er zat een verlangen om dat te gaan doen.
Waarom stel je het uit?
De reden waarom je het benoemt als later is omdat je het dan nog wat voor je uit kan schuiven. Later wil ik het, maar later is nog niet nu, dus ik hoef er nog niets mee.
“Ben ik wel goed genoeg?”
Het is eigenlijk gewoon angst. Angst om uit je comfortzone te komen, angst dat het niet goed kan gaan, angst dat je het niet goed doet, dat je niet goed genoeg bent. Het is angst wat je tegenhoudt om het niet nu al te gaan doen. Pas wanneer je je daar bewust van wordt, dat anderen tegen je zeggen “goh, is dat niets voor jou?” of dat ze zeggen “ik zie je het wel doen!” of ze vragen je voor een rol. Dat je dan pas de guts, het lef hebt om uit je comfortzone te kruipen en het te gaan doen.
Kom uit je comfortzone
Outside of your comfort zone, that is where the magic happens… maar dan moet je daar wel eerst uit durven komen. Het is interessant dat je vaak een ander nodig hebt om je kwaliteiten te bevestigen en je ervan bewust te maken dat je het wel kan, dat nú het moment is.
Andersom gebeurt het ook
Andersom zie ik overigens ook gebeuren. Er zijn genoeg mensen in een leidinggevende rol, waarvan het mijn bescheiden mening is, dat ze beter een ander vak hadden kunnen kiezen. Omdat ze eigenlijk minstens zo onzeker zijn als ieder ander, maar die onzekerheid verhullen onder een dikke laag ijs. Of in ieder geval een dikke laag ego. Het zijn mensen die hun waardering, hun zekerheid, uit de functie halen.
Dat zijn niet de leidinggevenden die er naar mijn idee over 10 jaar nog zitten.
De jongere generaties gaan daar dwars doorheen prikken.
En dan met name de generatie die nu op de middelbare school zit. Die generatie is veel gevoeliger, prikt dwars door het ego heen. Nog niet altijd met de juiste woorden, maar die geven een hele duidelijke spiegel. Kijk maar eens naar je eigen kinderen, wanneer je die in die leeftijd hebt. Als je iets anders zegt dan dat je uitstraalt, voelen ze het direct en krijg je het terug in de vorm van boosheid of frustratie. Kinderen voelen zo duidelijk of het congruent is, of het kloppend is.
Het is echt interessant om je eigen verlangens eens onder de loep te nemen. Als je een andere functie wil, of een ander huis, wat maakt dan dat je dat wil? Wat heb je dan als je dat bereikt hebt? Wat voor gevoel geeft het je dan? En als je je zo voelt, wat zou dat dan betekenen? Wat zou je anders doen? Wat zou je uitstralen? Hoe zou je omgeving er dan uitzien? En wat betekent dát dan voor je?
Authenticiteit en verbondenheid
Je kan heel goed door jezelf vragen te blijven stellen, steeds op een dieper level, afpellen waar je verlangen vandaan komt. Vaak komt het neer op 2 verlangens: authenticiteit, kunnen zijn wie je bent, ontdekken wie je bent en het andere verlangen is verbondenheid. Je verbonden voelen met anderen, de organisatie, de wereld.
Het zijn 2 verlangens die iedereen heeft, en die vaak met elkaar in conflict zijn. Want soms moet je, om verbonden te zijn met de ander, jezelf een klein beetje aanpassen. Of je raakt, doordat je steeds beter weet wie je bent en wat je wil, een beetje vervreemd van je omgeving. Het kan zijn dat je daardoor merkt dat jouw pad de andere kant op gaat.
Je bent het gemiddelde van je omgeving
Ze zeggen wel eens dat je het gemiddelde bent van je omgeving. Dat je familie en vrienden en mensen in jouw werkende leven, dat je die om je heen verzameld hebt en dat de ene helft van jou leert en de andere helft daar leer jij van. Niet zo zwart-wit natuurlijk want het kan zijn dat er in 1 persoon dingen zitten waar je van kan leren en dat die persoon ook weer van jou leert. Maar je snapt hopelijk wat ik bedoel. (En zo niet, laat het me weten!)
Wat grappig is dat wanneer je zo’n verlangen hebt, en je spreekt dat uit in de vorm van “later als ik groot ben”, al is het alleen maar naar jezelf, die kansen vaak ook op je pad komen.
Het is sowieso bizar dat wanneer je je er bewust van bent, er constant signalen op je pad komen.
Experiment
Neem eens een week lang iedere ochtend voor je uit bed stapt, de dag door in je hoofd. En neem de dag dan zo door zoals jij wil dat de dag verloopt. Dus hoe je je zou willen voelen, hoe anderen op je reageren, hoe je dingen voor elkaar krijgt, helemaal hoe jouw dag volgens jouw ideale plaatje gaat verlopen.
En ga dan kijken of je signalen kan herkennen die op je pad komen. Een bepaald muzieknummer wat gedraaid wordt op de radio, een vrachtwagen met een bepaalde tekst die voor je rijdt, een telefoontje wat je ontvangt of een appje. Iets wat op de weg ligt waardoor je moet stoppen en wel opzij moet kijken. Allerlei dingen. Maar ook dat je zal zien dat je dus invloed kan hebben op je dag. Dat je dag inderdaad zo’n beetje verloopt zoals jij bedacht had. Het is echt de moeite waard om dit te proberen, laat me ook vooral weten wat het doet.
Lange termijn verlangen
En wanneer iets nou echt een lange termijn verlangen is. Want meestal heb je dat dure huis met dat zwembad niet morgen ineens gerealiseerd en ben je niet op dag 1 van je carrière leidinggevende, kijk dan eens wat je morgen of zelfs vandaag al kan doen om dat te gaan bereiken. Met wie kan je je verbinden? Want als je alleen maar mensen met mooie grote huizen om je heen verzamelt, en je bent het gemiddelde van je omgeving, nou, dan komt het wellicht eerder op je pad. Of als je wil doorgroeien, ga eens in gesprek met mensen in die functie en bevraag ze wat zij gedaan hebben om daar te komen.
Denk je nou als je dit leest, “Ja, die Bloem kan mooi lullen maar ik geloof er geen zak van, mij lukt dat nooit!” Dan weet ik zeker dat je het experiment moet aangaan.
Succes en een fijne dag!
