Over het algemeen ben ik altijd van het snelle. Nog even snél dit en nog even snél dat en ik wil ook processen bij mezelf en bij anderen graag versnellen. Nou ben ik er afgelopen tijd weer achter gekomen dat helaas toch echt niet zo werkt. Heb respect voor de tijd.
rust, al dan niet gedwongen
Begin vorig jaar kwam ik overwerkt thuis te zitten maar in het begin dacht ik dat ik er met een weekje wel weer zou zijn. Ik kwam er echter tijdens die week pas achter hoe moe ik was en dat een weekje misschien toch niet genoeg was. Misschien een maandje dan? Nou je raadt het al, het bleek veel langer te duren totdat mijn energie weer op peil was.
Het heeft me veel inzichten gegeven en mijn inspiratie begon langzaam weer te stromen. Ik had de rust om uit te vinden waar ik energie van kreeg en waar ik op leeg liep. Ik zocht de natuur op en ging naar mijn lijf luisteren. Toen ik, toeval bestaat niet, vervolgens op een training stuitte om mijn eigen online training op te zetten, voelde ik aan alles dat ik dit moest doen. Eerst wilde ik nog iemand bellen om te sparren of ik het moest doen maar na een korte wandeling wíst ik gewoon dat ik het moest doen.
balans opzoeken
En toen begon het weer. Ik wilde het proces versnellen, ik wilde zo snel mogelijk die online training neerzetten en ik startte zeer vooruitstrevend. Alleen helaas vloeide de inspiratie op een gegeven moment niet meer zo, er kwam weinig uit mijn vingers en ik kon minder goed intunen op wat ik precies wilde vertellen. Ik heb me er aan overgegeven. Ik heb losgelaten dat het programma al binnen een paar maanden moest staan.
In die periode kwam er een mooie interim klus op mijn pad en ook hierbij voelde ik dat dit passend was, zowel voor mijn ontwikkeling en inspiratie, als passend bij het moment. Het maakte wel dat de bouw van mijn programma weer wat stagneerde. Ik moest eerst weer een nieuwe balans vinden. Thuis, omdat ik 2 dagen in de week naar kantoor zou gaan, en mijn zoon net in het eerste jaar middelbare school zit waardoor hij ook mijn tijd en aandacht nodig heeft. Maar ook in de combinatie met de bouw van mijn programma. Hoe plan ik mijn dagen, mijn tijd en hoe ga ik om met telefoontjes tussendoor.
doen waar je blij van wordt
Vanuit de gedachte dat ik mijn tijd maar één keer kan besteden en ik de dingen moet doen waar ik blij van word (én het feit dat webdesign echt een vak is!) heb ik vervolgens besloten om het maken van een echt goede en professionele website uit te besteden. Voortvarend ging ik aan de slag om alles aan te leveren voor mijn website; foto’s, video’s, teksten. Ik had echter niet genoeg professionele foto’s en over mijn branding had ik ook nog niet écht goed nagedacht.
Dus toen er iemand op mijn pad kwam waarvan branding haar specialiteit was, leek me dat een goed plan. Hetzelfde gold voor het laten maken van een hele bulk aan goede foto’s. Dit betekende echter ook dat het website proces niet zo snel ging als dat ik van tevoren bedacht had. Wederom in de vertraging. Ook daar heb ik me maar aan overgegeven. Wat is het dan gaaf om te zien dat alles vervolgens op mijn website klopt. Dat het goed is dat ik de keuzes gemaakt heb, die ik gemaakt heb. Dat dit blijkbaar het tempo was wat bij dit proces hoorde.
zaaien, groeien en dan oogsten
Het proces van zaaien, groeien en dan pas oogsten blijkt keer op keer waar te zijn. Het grappige is dat ik bij sommige medewerkers, met name jonge enthousiaste gedreven medewerkers, zie dat ze ook vaak snel willen. Dat ze willen zaaien en vervolgens direct oogsten. Het groeiproces wordt het liefst overgeslagen en naar mijn inzien ook onderschat. Maar dat deel van het proces is juist zo waardevol, dat is de reis. Dat is meters maken, de zogenaamde grijze haren kweken, en ervaring opdoen. Maar het is ook dingen even laten berusten, inzichten krijgen en tegen de muur oplopen, fouten maken.
Groeien gaat ook over zelfreflectie; waar sta ik in mijn proces. Wat zijn mijn kwaliteiten en waar kan ik me nog verbeteren. Loslaten van de controle over je eigen reis, met name de snelheid van je reis. Ik vind de quote “Life is what happens to you, when you’re busy making other plans” (John Lennon) ook altijd treffend. Je hebt maar zo beperkt controle. Je kan jezelf een doel stellen, maar hoe je daar komt en wanneer, daar mag je je aan overgeven.
wanneer de tijd rijp is
Overgave en vertrouwen op dat het komt wanneer het komt, lukt mij steeds beter. Ik heb respect voor de tijd gekregen. Het zal wellicht altijd een valkuil van me blijven om sneller te willen maar als de tijd nog niet rijp is, vertrouw ik er op dat er altijd iets op mijn pad komt, wat me even op de rem doet trappen. Elke dag geïnspireerd en creatief is natuurlijk ook een illusie en het vergt echt elke keer weer overgave om te beseffen dat het niet allemaal lukt op het moment wanneer ik het bedacht had.
Het gave is wel dat ik inmiddels merk dat wanneer er een dag niets uit mijn handen komt, wanneer de inspiratie niet stroomt, en ik me overgeef aan het lezen van een boek in het zonnetje, dat ik een paar dagen daarna dan wel weer in de flow kan zitten.
En… in de versnelling 😉!
